wczoraj byłem w Poznaniu, ale o tym innym razem będzie.

Zawsze byłem przekonany, że Oława to takie małe brzydkie miasto ukrzyżowane na przecięciu dróg 94 i 396. To mi przeszło. To miasto po prostu takie jest. Nie przechodzi mi to, że dbanie o historię polega na czczeniu nowego pomnika Losów Ojczyzny, a nie dba się o dawne obeliski, o pozostałości po mieszkańcach sprzed 1945 roku i o tym, że przez lata stacjonowały tu Radzieckie wojska. Przecież może to jest okres, który wyciąć z pamięci może chcą pokolenia urodzone przez 1975 rokiem, ale dla ludzi, którzy przyjdą na świat teraz - to może być ważna rzecz. Ale czego można się spodziewać po mieście, które zezwala na oklejanie barwnym brezentem zabytkowych kamienic (zamiast je wyremontować), albo które pozwala w zabytkowym ceglanym budynku zainstalować białą lśniącą stolarkę PCV... Nie wspomnę o świecących ozdobach na Boże Narodzenie, które w 70% są połamane. Jak to miasto.

A te foty znalazłem wczoraj przy porządkach. Chyba z przełomu 2006/2007 roku, ale może być i rok wcześniej. I zawsze takie smutne to miasto.

Właśnie tu [KLIK] przeczytałem co następuje. Rozumiem, że Prażmowski, Rytka, Sobota. Najważniejsze, że Zawadzki i Andrzejewska, bo ich szalenie cenię i osobiście po prostu lubię. Ale pan Zenon? Czy szanowny organ wydający takie nobilitacje był na ostatniej okręgowej wystawie związku? A jak nie tek to choćby na którejkolwiek w ostatniej dekadzie? Nie powiem, szanuję go, ale jako człowieka, nie jako twórcę. Podobnie inni. No cóż. Dlatego dolnośląski okręg wisi we własnym sosie, a młodych straszy się, że jak nie będzie się rozwijać, to trafią do związku artystów od fotografii...